Gdy przechodzę obok traku, wyostrzam wzrok i wytężam słuch.. chyba, że trakowi tną topolę to sami krzyczą, żeby zabierać tego chwasta co się na meble nie nadaje.

I tak zaprzyjaźniłam się z topolą.. włóknistą, sękatą, miękką, często próchnem poharataną. Widzimy się z daleka, mamy swoje tajemnice i rozumiemy się bez słów. Ten plaster skusił mnie swoją regularnością, a że przykryty był trociną nie widziałam jakie arcydzieło rysunku wędruje ze mną do warsztatu. I to było niezwykle miłe zaskoczenie.